Het werk van Willemijn Saaltink is vol van gevoel. Zij lijkt te zoeken naar het ultieme moment waarop de tekening als het ware niet “verdwijnt” in zijn eigen materialiteit, maar dat deze nog iets mededeelt.Dat is in dit geval vooral intuïtief. Het sterk aanwezig decoratieve houdt het risico van behaagziek in, maar die grens gaat Willemijn Saaltink niet over, er is meer aan de hand. Je denkt soms aan een afgeleid beeld van een concretere vorm, een hoofd of toch een torso, omgehangen kettingen of pauwenveren? Het is niet helemaal duidelijk en juist daardoor neemt Willemijn Saaltink je op sleeptouw door het werk. Je trekt zelf haar getekende sporen na met je blik en je bent verrast door de complexiteit, maar vooral ook door de enorme vrijheid die zij neemt om dat beeld maar te laten groeien.
De vraag blijft bij een dergelijke manier van werken wanneer de kunstenaar nu vindt dat het werk is voltooid. Daar zijn geen sluitende criteria voor te geven. Veel tekenaars zullen wel zoeken naar een soort evenwicht tussen wat getekend is en wat, in dit geval van Willemijn Saaltink, het papier doet. Dat wil zeggen hoe wit laat je het beeld eigenlijk bestaan.
Zij speelt niet met vormen of kleuren. Is in een feite streng voor zichzelf door alleen van de lineaire mogelijkheid van het tekenen met houtskool uit te gaan. Die keuze om zonder kleur te werken maakt dat alleen de arceringen, het eventuele vegen en dus de toon van het houtskool alles moeten doen. De dynamiek van haar werk is groot. Mede daardoor straalt er plezier en werkdrift af van haar werk.
Heel dikwijls is beeldend werk van jonge kunstenaars wel te relateren aan dat van anderen, vooral dan natuurlijk weer kunstenaars die de kunstgeschiedenisboeken hebben gehaald. In het geval van Saaltink dus niet. Zij schept haar eigen oorspronkelijke beeldenwereld en dat is een kwaliteit.