Willemijn Saaltink
beeldend kunstenaar

"Kunst van de Dag"

2007xxxxxxGeselecteerd als Kunst van de Dag (5 februari) door Benno Tutein Nolthenius op
xxxxxxxxxxwww.galeries.nl.
2006xxxxxxGeselecteerd als Kunst van de Dag (30 juli) door Arno Kramer op www.galeries.nl.

Motivatie door Arno Kramer
30 juli 2006

De tekening heeft in de loop van vele eeuwen een boeiende evolutie doorgemaakt. Het getekende beeld was er al eerder dan de taal en het is in betekenis op geheel verschillende wijze deel blijven uitmaken van het leven. Van beeldcommunicatieve mogelijkheid, als voorloper van die taal, is de tekening nu een autonome kunstuiting geworden. Het heeft overigens lang geduurd voordat de tekening die betekenis kreeg.
Nu is het vooral de beeldende kunstenaar die de tekening in haar meest pure vorm betekenis geeft. Die kunstenaar is ook het middel waardoor de tekening bestaat en waardoor de tekening voortdurend leeft en in ontwikkeling blijft.
Elke lijn, elk vlak, kortom elke tekening bevat altijd primaire informatie. Veelal zijn er in een tekening geen correcties mogelijk. Als er al wordt gecorrigeerd worden deze correcties dikwijls weer deel van de schoonheid van het werk. De tekening is alles of niets. Tekenen is voor mij het verkennen van de achterkant van de ziel, de geest en het hart. Het maken van een tekening balanceert altijd op de rand van een bekentenis. Meestal is een tekening een bekentenis. Over weemoed en verlangen. Over twijfel en zekerheid. Over werkelijkheid en fantasie. Een tekening lijkt soms een gematerialiseerde droom die vooral over het opheffen van het weten gaat. De tekening is ook een monument voor de poëtica van de kunstenaar, waarin zowel terugwijzende als vooruitwijzende tekens besloten kunnen liggen.

Het werk van Willemijn Saaltink is vol van gevoel. Zij lijkt te zoeken naar het ultieme moment waarop de tekening als het ware niet “verdwijnt” in zijn eigen materialiteit, maar dat deze nog iets mededeelt.Dat is in dit geval vooral intuïtief. Het sterk aanwezig decoratieve houdt het risico van behaagziek in, maar die grens gaat Willemijn Saaltink niet over, er is meer aan de hand. Je denkt soms aan een afgeleid beeld van een concretere vorm, een hoofd of toch een torso, omgehangen kettingen of pauwenveren? Het is niet helemaal duidelijk en juist daardoor neemt Willemijn Saaltink je op sleeptouw door het werk. Je trekt zelf haar getekende sporen na met je blik en je bent verrast door de complexiteit, maar vooral ook door de enorme vrijheid die zij neemt om dat beeld maar te laten groeien.
De vraag blijft bij een dergelijke manier van werken wanneer de kunstenaar nu vindt dat het werk is voltooid. Daar zijn geen sluitende criteria voor te geven. Veel tekenaars zullen wel zoeken naar een soort evenwicht tussen wat getekend is en wat, in dit geval van Willemijn Saaltink, het papier doet. Dat wil zeggen hoe wit laat je het beeld eigenlijk bestaan.
Zij speelt niet met vormen of kleuren. Is in een feite streng voor zichzelf door alleen van de lineaire mogelijkheid van het tekenen met houtskool uit te gaan. Die keuze om zonder kleur te werken maakt dat alleen de arceringen, het eventuele vegen en dus de toon van het houtskool alles moeten doen. De dynamiek van haar werk is groot. Mede daardoor straalt er plezier en werkdrift af van haar werk.
Heel dikwijls is beeldend werk van jonge kunstenaars wel te relateren aan dat van anderen, vooral dan natuurlijk weer kunstenaars die de kunstgeschiedenisboeken hebben gehaald. In het geval van Saaltink dus niet. Zij schept haar eigen oorspronkelijke beeldenwereld en dat is een kwaliteit.

© Arno Kramer, 2006