Dat soort wonderlijke, natuurlijke processen, daar houdt Willemijn Saaltink van. En dat verbeeldt ze, in vaak heel grote houtskooltekeningen. Die laat ze nu zien, in een tweedaagse tentoonstelling, in het TAC.

Saaltink (1981) kan tekenen, zoveel wordt wel duidelijk. Met merkbaar plezier onderzoekt ze de mogelijkheden van houtskool en af en toe ook andere materialen als conté, pastelkrijt en potlood. De in Maastricht afgestudeerde kunstenares maakt wonderlijke tekeningen met dat fragiele kool.

Net als bij het werk rond kat Minou, zijn natuurlijke elementen vrijwel altijd uitgangspunt. Een film van twee vechtende bokken bijvoorbeeld, wordt bij Saaltink een ontdekkingstocht waar de twee tegen elkaar botsende koppen worden omringd door een fijne ketting en het ene lijf lijkt opgebouwd uit takken en de andere uit bladeren. In weer een ander blad transformeert een liggend beest in een bosschage, dat op zijn beurt in allerhande vogeltjes verandert, om uit te monden in een fragiele vlinder.

In het wat oudere werk (2005) tovert Saaltink prachtige landsschappen tevoorschijn, incluis spinnenwebben en rafelige rotsen. De meer recente bladen tonen haar wonderlijke, doorleefde wereld vol planten, grassen, beesten en decoratieve elementen. Daar kun je prima in wegdromen.